Czfarty

„Pif, paf! Jesteś martwy.

Tak łatwo celować…”

Dirty Pretty Things, „Bang, Bang! You’re dead”

Mhrokuw, Anno Domini 1845

                        Koła bryczki raz po raz nurkowały w wypełnionych błotem dziurach jednej z polnych dróg prowadzących do Miejsca Zagłady. Po jednym z mocniejszych wstrząsów, młody szlachcic prychnął z oburzeniem. Przybierając cierpiętniczy wyraz twarzy, który, jak na niecałe 16 lat życia, malował się na niej niemal każdego dnia, odrzucił arkusz pergaminu, piórko oraz atrament w kąt powozu, zabierając się za energiczne ścieranie jedwabną chusteczką czarnej plamy z białego rękawa falbaniastej koszuli. Zniecierpliwionym gestem odrzucił pukle jasnych, kręconych na wałkach włosów z czoła, wyjrzał przez okno i zmierzył woźnicę niezbyt przychylnym spojrzeniem. Staruszek zarechotał tylko złośliwe, ściągając lejce. Chłopak przez chwilę rozważał pomysł wyskoczenia z okna i rzucenia się pod nadjeżdżający powóz… Już widział nagłówki lokalnej prasy: „Młody, niedoceniany przez świat artysta z żalu i rozpaczy rzuca się pod…”. Właśnie, pod co? Raz jeszcze wychylił się, rozglądając dokoła. Kiedy jednak zauważył jadący za nimi wóz z sianem, zrezygnował z genialnego planu samozniszczenia. No cóż, nie po raz pierwszy się rozczarował, był jednak artystą, a bycie artystą niosło ryzyko ciągłych rozczarowań.

            Wbrew pozorom, Gerard, syn Longiny herbu Leliwa oraz Achacjusza herbu Bogorya, nie miał nic przeciwko rozczarowaniom. Wręcz przeciwnie – Gerarda spokojnie można było nazwać masochistą. Kochał wszelkiego rodzaju cierpienia, niedogodności. Twierdził, że to uszlachetnia jego sztukę. Sztukę równie wielką, co niedocenianą. Kiedyś chciał nawet odciąć sobie ucho, robiąc z siebie drugiego van Gogha, jednak oduszenie niezbyt korzystnie wpływało na jego wizerunek. A podstawowym wyposażeniem każdego malarza był korzystny wizerunek.

            Nie, Gerard Bogorya nie był dziwny. Gerard Bogorya był doszczętnie niezrównoważony umysłowo.

            Gdy niespełna czterdziestoletnia Longina weszła do pracowni swego syna i zobaczyła go z nożem w dygoczącej ręce zawieszonej nad lewym uchem, najpierw krzyknęła, wyrywając niedoszłe narzędzie zbrodni, wyrzucając z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego, poinformowała pierworodnego o natychmiastowym wyjeździe do jednej z oddalonych od miasta wsi, dopiero później decydując się na efektowne omdlenie. Jej małżonek, zbudzony z głębokiej zadumy przez ignorantów nazywanej popołudniową drzemką, wpadł do pomieszczenia rychło w czas, ratując złote włosy ukochanej przed niechybną śmiercią tragiczną w opakowaniu niebieskiej farby. Z ulgą przyjął wiadomość o wyjeździe syna. Kochał go – nie wyobrażał sobie, jak można nie kochać swoich dzieci – jednak ciągłe komentarze dotyczące jego obrazów, wątpliwego talentu plastycznego i braku zainteresowania… czymkolwiek poza płótnami, zaczynały być męczące. Wyjazd Gerarda był równoznaczny ze spokojem, a spokój był czymś, za czym Achacjusz tęsknił od lat.

             A, tak. Wraz z Gerardem zniknęłyby jego twory. Na samą myśl Achacjusz uśmiechnął się ciepło.

            Nie znał się na sztuce. Był prostym szlachcicem, żyjącym w jednej z kamienic w centrum Krakowa, a choć po powstaniu listopadowym sytuacja Polaków nie wyglądała za ciekawie, germańskie korzenie usytuowały go w całkiem niezłym położeniu. Ani literatura, ani malarstwo go nie interesowały. Był jednak zmuszony chodzić na kolejne wystawy pierworodnego i udawać, że jest dumny z talentu syna.

            Problem polegał na tym, że nawet w obrazach, nad którymi Gerard ślęczał miesiącami, nie był w stanie znaleźć talentu.

            Choć Achacjusz wolał nie mówić tego głośno, nie widział sensu w zamalowywaniu płótna na czarno i nazywaniu tego „Jestestwem mrocznego grabarza”. Lub w konstruowaniu rachitycznej chatki ze znalezionych na błoniach patyków, ustawieniu kilku kasztanowych ludzików wyposażonych w dzidy przed „wejściem” i nadanie temu… arcydziełu… buńczucznego tytułu, jakim był „Klub posępnych żniwiarzy”. Do Achacjusza nie przemawiały także tłumaczenia syna, że krytycy NIGDY tak naprawdę nie znali się na sztuce, a on, jak wielu wybitnych, jest niedoceniany przez świat. Z dwojga złego jednak, dziedzic herbu Bogorya wolał wydawać miliony na przybory malarskie, niż wysłuchiwać poezji Gerarda. Do tej pory miał dreszcze na samo wspomnienie Egzystencjalnej Ody do Mistycyzmu Dnia Codzinnego.  

Zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, zarządził wielkie pakowanie, szykowanie powozu oraz pożegnalne przyjęcie. Dwa dni później Gerard był już w drodze do Mhrokowa, które było wystarczająco blisko, by móc kontrolować jego poczynania, a jednocześnie wystarczająco daleko, by mieć spokój.

            Życie zaczynało nabierać kolorów.

            Samemu artyście pomysł nie bardzo się podobał. Tak z zasady – był  A R T Y S T Ą, nie mógł być zadowolony z  C Z E G O K O L W I E K. Mhrokuw od razu został okrzyknięty poetycko „Miejscem Zagłady”, ale po cichu jasnowłosy młodzian (jak lubił nazywać swą skromną personę) liczył na to, że znajdzie nowe źródła inspiracji, potrzebne do tworzenia kolejnych dzieł sztuki.

            Źródło inspiracji znalazł szybciej, niż myślał. Prawdopodobnie dlatego, że myślał niewiele.

            Kotara zawieszona w oknie bryczki odsunęła się odrobinę, ukazując szczere pole porośnięte zieloną trawą. Na środku pola stał anioł.

            Gerard rzucił się do okna, mimowolnie otwierając szeroko usta. Jak to możliwe, że to idealne stworzenie tkwiło tu, tuż za tabliczką z napisem „Mhrokuw”, tak piękne, tak… mistyczne! (Gerard herbu Bogorya był w stanie znaleźć mistycyzm WSZĘDZIE). Wzdychając ciężko, obserwował sposób, w jaki anioł odrzucał intensywnie rudy warkocz na plecy, poprawiał idyllicznie piękną w swej prostocie suknię… Rozejrzała się niepewnie, widząc maślany wzrok Gerarda zaczerwieniła się tu i ówdzie, po czym wróciła do anielskiego zajęcia, jakim było… Wypasanie świń. Młody malarz odchrząknął. Widocznie nic nie jest idealne.

            Bryczka zatrzymała się przed niewielkim, zaściankowym dworkiem na skraju wsi.

            Dalej sprawy toczyły się szybko. Zbyt szybko.

            Dwa dni później Gerard, wyposażony w zestaw portretów nadobnej niewiasty, której imienia JESZCZE nie poznał, lirę, tomik wierszy autorstwa własnego, odziany w strój albański, którego nie powstydziłby się George Byron, stanął pod drzwiami domostwa (przez plebs nazywanego chatą), w którym spodziewał się spotkać ukochaną. Starając się nie ubrudzić jedwabnej rękawiczki oraz nie pogubić niezbędnych do życia i szczęścia przedmiotów, zapukał w drewniane wrota. Po kilku minutach drzwi uchyliły się z przeciągłym skrzypnięciem, a w szparze między framugą ukazała się… Prawdopodobnie twarz, Gerard jednak nie był co do tego pewny, dlatego na wszelki wypadek cofnął się kilka kroków, mrugając szybko oczami na widok kupy zmarszczek, ukrytych gdzieś pomiędzy nimi wodnistych ślepiów, krzaczastych brwi… a raczej krzaczastej brwi i pożółkłych, wykrzywionych zębów wystających z wąskich, koślawych brwiach.

            Nie… Nie dam się bestyji…

Skłonił się nisko, zamiatając schody przedziwnym nakryciem głowy.

- Pomagaj-Bóg!

- Służba, sąsiedzie miły – wymamrotała twarz w drzwiach przepitym, ochrypłym głosem. – A cóże cię tu sprowadza, hy? – wodniste oczy łypały na niego niezbyt przychylnie.

- Pana… Córa, jak mniemam… - odchrząknął, starając się nadać swojemu głosowi jak najbardziej szlachetny ton. W kilkudziesięciu zdaniach, nie szczędząc homeryckich porównań, na pewno przejmujących opisów, a także żywej gestykulacji, opisał zdarzenie sprzed niespełna 48 godzin. Przez następne pół godziny opisywał czystość i szczerość uczucia, jakim obdarzył hożą dziewoję. Wywód przerwał dopiero, gdy z drzwi dobiegło go głośne chrapnięcie, a ojciec wypasającej świnie anielicy niemal przewrócił się, zasypiając na stojąco. Zdezorientowany otworzył oczy, rozejrzał się, a dojrzawszy szlachcica, zaklął głośno.

- MARIANNA! – ryknął w głąb domu. Wpuścił rozanielonego Gerarda do środka, sadzając przy niewielkim, dębowym stole w izbie, po czym zniknął bez słowa.

            Szlachcic postanowił nie marnować czasu. Ignorując smród czosnku i cebuli, który wdarł się do jego nozdrzy, poustawiał portrety Marianny (wzdychając nad jej imieniem), tworząc kompozycję zgoła idealną. Usadowił się na stołku, przybierając dziwnie powyginaną prozę, chwycił lirę w dłonie i począł brzdąkać bliżej nieznaną melodię. Nie zauważył przy tym rudej dziewczyny, która patrzyła na niego z pewnym przestrachem.

            W końcu ją dostrzegł.

            Recital sztuk wszelakich autorstwa Gerarda herbu Bogorya rozpoczął się od „Pieśni na wstępie”. Po „Pieśni na wstępie” wyśpiewał „Pieśń na rozwinięcie”. Po dwóch godzinach wycia, gdy wystarczająco ochrypł, przeszedł do prezentacji obrazów. Czternastoletnia Marianna nie wiedziała, co gorsze – częstochowskie rymy i głos przypominający zawodzenie obdzieranego ze skóry kota, czy… sztuka. Była w stanie obejrzeć obrazy ze średnim zainteresowaniem, ale gdy radośnie poinformował ją, że kreski, kropki, plamki tworzące dziwne połączenie konia ze smokiem to jej PORTRET, nie wytrzymała.

            - TAAAAAATKUUUUUUUUU! – jęknęła głośno. Do izby błyskawicznie wpadł jej ojciec, złapał Gerarda za poły falbaniastej koszuli i wywalił z domu, razem ze wszystkimi obrazami.

            Kilka minut blondyn próbował podnieść się ze schodów. W końcu przybrał pozycję względnie pionową, rozmasował obolałą kość ogonową, zapłakał rzewnie nad połamanymi płótnami. Po czym podjął pierwszą, a zarazem ostatnią męską decyzję w swoim życiu.

            Miał dość. Dość ciągłych szykan z powodu pasji, jaką posiadał, dość wyśmiewania dzieł sztuki, dość zawodów miłości, dość niezrozumienia świata zewnętrznego. Mieszcząca się w łyżeczce do herbaty wrażliwość uczuciowa* mieszkańców ziemi była nie do zniesienia.

            Gerard pognał do domu, w którym chwilowo mieszkał, chwycił jeden z pistoletów, jakie kolekcjonował właściciel dworku, po czym popędził na pole za domem. Słońce chyliło się ku zachodowi. Zerwał się silny wiatr.

            Pogoda idealna, by umrzeć.

Gerard herbu Bogorya zatrzymał się na środku pola. Przyłożył lufę do skroni. Z ogromnym trudem pociągnął za spust. Ciało łagodnie opadło na ziemię. Krew zmieszana z tkanką mózgową radośnie rozbryznęła na grządki z kapustą.

            Samobójstwo było jedną z najlepszych rzeczy, jakie młody szlachcic zrobił w życiu. W życiu po życiu także.

            Niecałe sto lat później, w miejscu, w którym pochowano Gerarda, młody Jeremi Wiśniowiecki wraz ze świeżo poślubioną żoną, wybudował dom.

            I się zaczęło.

* * *

            Z westchnieniem spojrzałem na pokaźny plik notatek, nad którymi unosiło się dość przerażające widmo nadchodzącej kartkówki z historii. Otworzyłem na całą szerokość okno, by chodź trochę wywietrzyć zapach matmy, którą przed chwilą wytrwale mordowałem. Rzuciłem się na łóżko, biorąc kartki do ręki. Usiłując rozczytać własne bazgroły, machnąłem ręką w kierunku szafki, na której stała butelka z wodą. Zachwiałem się na krawędzi łóżka. W tym samym momencie silny podmuch wiatru wtargnął do pomieszczenia, wprawiając w ruch bezcenne zapiski. Kartki radośnie pofrunęły w górę, tworząc mini tornado, niebezpiecznie zbliżające się do otwartego okna. Z dzikim okrzykiem, jakim nie powstydziliby się Aborygeni w czasie polowania, rzuciłem się na szybę, zatrzaskując okno. W tym momencie furia Vernona Dursley’a próbującego okiełznać setki listów z Hogwartu przestawała być dla mnie obca.

            Łapałem opadające powoli arkusze papieru, usiłując poskładać je w względnie logiczną całość, gdy coś białego mignęło mi za oknem. Jęknąłem na widok postrzępionego, zalanego herbatą opisu jednej z bitew drugiej wojny światowej, który chwilę kręcił się na wysokości mojego pokoju, po czym zanurkował w dół, kryjąc się w gąszczu roślin przy ogrodzeniu.

Wyszedłem z domu. Jesień mocno dawała o sobie znać – po niebie w szybkim tempie przesuwały się ciężkie, ciemne chmury, z których od czasu spadało kilka kropel lodowatego deszczu, tworząc na ziemi jeszcze niewielkich rozmiarów kałuże. Pomimo niewysokiej temperatury, w powietrzu można było z powodzeniem zawiesić siekierę. Kolejny podmuch zimnego wiatru sprawił, że zadrżałem. Przelazłem przez rabatę z bliżej nieznanymi mi gatunkami kwiatów, dotarłem pod swoje okno i rozejrzałem się w poszukiwaniu niezbędnej do życia i szczęścia kartki. W końcu ją dostrzegłem – ukryła się pomiędzy gałęziami tui rosnącej pod siatką. Dygotała przy najmniejszych podmuchach wiatru, jakby radośnie śmiała się z moich nieudolnych prób polowania. Mrużąc oczy zacząłem skradać się – wolę nawet sobie nie wyobrażać, jak to musiało wyglądać z boku. Gdy zbliżyłem się na wystarczającą odległość, rzuciłem się na upatrzone drzewo. A przynajmniej planowałem rzucić się na upatrzone drzewko. Poślizgnąłem się na błocie, w którym poprzedniego dnia moja kochana siostrzyczka „lobiła eliksily jak ten stlasny pan z wodolostami na głowie z Halego Potela”, na do niedawna czystych spodniach przejechałem kilka metrów i zatrzymałem się. Głową. Na pniu.

Klnąc pod nosem podniosłem się, przytrzymując gałęzi zdradzieckiej rośliny. Z sykiem dotknąłem obolałego miejsca na czole, z którego cienką stróżką sączyła się krew. Otarłem ją wierzchem dłoni, chwyciłem złośliwie szeleszczący kawałek papieru i już miałem wrócić do domu, by opatrzyć rany wojenne, gdy przed oczami mignęło mi coś czerwonego. Ze zdziwieniem przyjrzałem się wyblakłej w słońcu, jednak wciąż czerwonej wstążce zawiązanej na jednej z wewnętrznych gałęzi tui. Pociągnąłem za końcówkę, rozwiązując kokardkę, przybliżyłem się, próbując rozczytać napisane pochyłym charakterem pisma, który skądś znałem, litery. Bezskutecznie – wszelkiego rodzaju zjawiska pogodowe skutecznie mi to uniemożliwiły. Miałem jednak dziwne wrażenie, że nie był to gatunek rośliny, numer seryjny ani nic w tym rodzaju. Wzruszyłem ramionami, widząc podobne „ozdoby” na wszystkich innych drzewach  otaczających dom. Wróciłem do środka, zabierając ze sobą zdobyczną tasiemkę.

* * *

            Z wyrzucanych z prędkością światła słów Jędrzeja zrozumiałem tylko „pomysł”, „miłość”, „ma cherie”, „piosenka”, „pomoc” i „przyjdź”. Z dość głupawą miną gapiłem się na telefon, usiłując zrozumieć, o co mogło mu chodzić. Po dłuższej chwili zastanawiania się stwierdziłem, że zachowanie Jędrusia jest pozbawione jakiejkolwiek logiki, dlatego jeśli nie jestem zmutowanym geniuszem rodem z „Death Note” (a ani z chińską bajką, ani tym bardziej z geniuszem, nie miałem nic wspólnego), nie dam rady dojść do tego, co roiło się w kudłatym łbie niemal dwumetrowego osobnika, więc, z trudem przezwyciężając wrodzone lenistwo, owinąłem się szczelnie robionym na drutach przez babcię Zosię szalikiem w barwach Slytherinu i wyszedłem z domu. Kilkanaście minut później dobijałem się do drzwi Piaściaków, usiłując zmieścić się pod rachitycznym, przeciekającym daszkiem. Oczywiście Lucyfer Anioł, jako geniusz zła, który wody się nie boi, a parasolami gardzi, trafił na ulewę, typową dla panującej pory roku, ale typowej BARDZIEJ. Wszystko wydawało się być BARDZIEJ niż zwykle.

            Z wyjątkiem mojej głupoty. Ta pozostała bez zmian.

            Choć ze środka dobiegały podniesione głosy, nikt nie otwierał. Miałem zamiar odejść i pozostawić debilne pomysły Jędrusia w spokoju, jednak moja ręka postanowiła uskutecznić bunt. Zanim zorientowałem się, co robię, naciskałem już klamkę. Drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Czując się jak jeden z bohaterów horrorów, ten, do którego zawsze krzyczy się „NIE, NIE IDŹ TAM!”, wślizgnąłem się do korytarza, zamykając za sobą drzwi. Zamrugałem oczami, przyzwyczajając się do pochłaniającej mnie ciemności. Ze szczytu schodów sączyło się nikłe światło halogenów, stamtąd też dobiegały jakieś wrzaski. Choć nie byłem w stanie rozróżnić pojedynczych słów, bez problemu rozpoznałem głosy bliźniaków. Starając się na nic nie wpaść, bezszelestnie poczłapałem na górę. Już w połowie schodów zacząłem rozumieć poszczególne zdania.

            - Nie zrobisz tego! – darł się Jędrzej. Przez ostatnie miesiące byłem niemal stuprocentowo pewny, że to wcielenie niewinności nie jest w stanie podnieść głosu. Najwidoczniej się myliłem. Mój misternie budowany świat niniejszym runął.

            - Nie mogę bezczynnie patrzeć… NIE MOGĘ.

            - Nie możesz się tak narażać, on nie jest tego wart!

            Dotarłem na górę. Ostrożnie oparłem się o ścianę tuż przy framudze drzwi do pokoju, skąd dobiegały głosy. Wstrzymałem oddech, podświadomie czując, że nie powinienem słyszeć tej rozmowy. Coś jednak zmuszało mnie, bym tam pozostał.

            - Daj spokój, Jędrzej! Przecież nie zostawię tak tego! To, co się tu dzieje… Nie wiem, dlaczego ONE nie chcą nic z tym zrobić. Ale skoro one nie chcą… Trudno. Sama coś z tym zrobię. Z twoją zgodą czy bez.

            - Siostra… - jęknął brunet.

            - Nie! Tak nie będzie! ON MUSI ZGINĄĆ.

            W tym momencie moje ramię zjechało po ścianie. Rozpaczliwie zamachałem rękami w powietrzu, usiłując utrzymać równowagę. Niechcący zahaczyłem palcem wiszącą na ścianie maskę indiańską, która z dzikim łoskotem spadła na podłogę. Z pokoju błyskawicznie wyskoczyło rodzeństwo, patrząc na mnie jak na jakąś zjawę.

            - Anioł?! – warknęła Kiro. – Długo tu stoisz?

            - Nic nie widziałem, nic nie słyszałem, durny jestem jak twój brat! – wypaliłem na jednym wydechu, zaciskając oczy i przygotowując się na uderzenie opasłym tomiszczem, które dzierżyła w rękach.

            - Ej! – oburzył się Jędruś, przybierając minę z cyklu „foch forever na pięć minut”.

            - Nieważne – westchnęła dziewczyna. Wyminęła mnie, kierując się do wyjścia. – Radzę nikomu nie wspominać o tej rozmowie. Tak będzie… Bezpieczniej.

            Zbiegła ze schodów, przeskakując kilka stopni naraz.

            Nie wiedząc kiedy, Piaściak wciągnął mnie do pokoju.

            - A więc cóż cię do mnie sprowadza, drogi przyjacielu? – objął mnie ramieniem i przybrał minę księdza w konfesjonale.

            Z szybkiej kalkulacji w mojej głowie wynikało, że lepiej nie pytać o zażartą dyskusję.

            - Powtórz. To, co przez telefon. Tylko dla odmiany powoli i wyraźnie.

            Oczy Jędrzeja Piaściaka błysnęły  w sposób równie dziwny, co przerażający. Mimowolnie zadrżałem.

            - Anna z pierwszej be. Znasz Annę z pierwszej be? Musisz znać Annę z pierwszej be! Anna z pierwszej be to moja miłość! I jam jej miłością również! Problem polega na tym, że ona JESZCZE o tym nie wie. Trzeba jej to niezwłocznie uświadomić. A w tym… - jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej, nadając twarzy dość upiorny wyraz. – W tym pomożesz mi TY.

* * *

            Woda spływała po mnie strumieniami. Z rozanielonym uśmiechem odchyliłem głowę do tyłu, opierając się o drzwi kabiny prysznicowej i po raz pierwszy od dłuższego czasu uspokajając. Przejechałem dłonią po mokrych włosach, wciągając w nozdrza słodkawy zapach szamponu i mydła. Moje pozbawione jakiejkolwiek kontroli myśli zaczęły krążyć w dziwnych kierunkach, co nie do końca mi się podobało, jednak nie byłem w stanie nic z tym zrobić. Najzwyczajniej w świecie nie chciało mi się odganiać obrazów Kiro we WSZELKICH możliwych odsłonach, który raz po raz pojawiał mi się przed oczami. Byłem świadomy tego, jak bardzo żałośnie musiało to wyglądać, ale chwila odreagowania po prawie czterech miesiącach spędzonych w Mhrokowie, po opowieściach o duchach, po dziwnej dziewczynce na ulicy Podbipięty, po czerwonych tasiemkach dokoła domu, po ojcu, który przemieszczał się po domu zawodząc „YOU DIDN’T HAVE TO CUUUUUUT ME OOOOF” ku radości Natalii, po zachowaniu ludzi w stosunku do mojej babci, po szurniętym Jędrzeju i jego wiecznie głupawym uśmiechu była mi niezbędna do życia i szczęścia. Zgodnie z zasadą wujka Stradlina, skwitowałbym wszystko jednym „Whatever”, wolałem jednak po staremu przemilczeć i oddać się relaksowi pod prysznicem. Bywało różnie. Tym razem byłem niemal całkowicie przekonany, że nikt mi go nie przerwie – 99% szkoły znajdowało się na kretyńskich andrzejkach, łącznie z moimi rodzicami, którzy łaskawie zgodzili się niańczyć licealną młodzież. Na szczęście zabrali ze sobą Natalię, twierdząc, że trochę kultury jej się przyda. Wolałem nie wnikać, gdzie oni znajdą kulturę w tej szkole. Zofia wraz z Jeremim zasiedli przed telewizorem, rozpoczynając rytualne oglądanie Teatru Telewizji – tym razem katowali „Księżyc i magnolie”. Jakimś cudem udało mi się wyrwać ze szpon Dorocińskiego w roli Davida Selznicka i znaleźć chwilę dla siebie. Wreszcie mogłem spokojnie być sam. Wreszcie mogłem ochłonąć.

            W mentalnym towarzystwie Karoliny Piaściak.

            Ale o tym nikt nie musiał wiedzieć.

Nikt o tym nawet wiedzieć nie powinien.

            Z wyjątkowo debilnym uśmiechem na ustach, którym zdecydowanie musiałem zarazić się od Jędrzeja, zacząłem marnie parodiować Axla Rose’a, pogwizdując i podśpiewując pod nosem „All we need is just a little panience”. Zakręciłem wodę, która powoli stawała się już wrzątkiem. W momencie, w którym otwierałem drzwi prysznica, usłyszałem z dołu przeraźliwy huk, a po chwili wibrujący w uszach wrzask:

            - LUCYFER!

            Niewiele myśląc (czyli utrzymując normalny stan rzeczy) chwyciłem pierwszy z brzegu ręcznik, owinąłem go w pasie, wyleciałem z łazienki i pognałem na dół, zostawiając za sobą kałuże wody na posadzce. Wpadłem do salonu, skąd dobiegło wołanie. Stanąłem w drzwiach, opierając się o framugę. Podniosłem wzrok i spiąłem wszystkie mięśnie, gotów ratować dziadków przed seryjnym mordercą, albo przynajmniej świadkiem Jehowy. Gdy mój mózg, a raczej jego resztki reagujące z pewnym opóźnieniem, przetrawił obraz, jaki tam zastałem, zdębiałem.

            Na środku salonu, na wydeptanym dywanie, tkwił… pająk. Fakt, nie był to zwykły kosarz z długimi, cienkimi nogami i niewielkim tułowiem, ale tarantuli, czy czegokolwiek, co wielkie, włochate i obrzydliwe, nie przypominał. Ot, średniej wielkości zwierzę, posiadające osiem odnóży krocznych, kolorowy tułów, wyjątkowo inteligentne jak na swój gatunek oczy (wszystkie osiem par patrzyło na mnie, jakby przejrzało moje niecne plany w stosunku do jego biednej, poszkodowanej osoby). Ze wszystkich ośmiu gałek biła niewinność, ale kątem oka widziałem, jak złośliwie zaciera szczękoczułki.

            - Tylko po to mnie wołałaś? – upewniłem się, patrząc na Zosię z niedowierzaniem. Mniej zdziwiłbym się, gdyby nabiła pajęczaka na średniej długości patyk, usmażyła na wolnym ogniu, po czym z radością skonsumowała.

            - Nie gadaj tyle, ZABIJ GO! – pisnęła cienkim głosem, kuląc się na oparciu kanapy.

            Uśmiechnąłem się z mściwą satysfakcją. Nie spuszczając z oczu Potencjalnego Wroga Numer Jeden, wycofałem się do korytarza. Chwyciłem cztery najbliższe buty (z przyczyn bliżej mi nieznanych, obuwie było pomieszane. Zapewne miało to coś wspólnego z pojęciem „artystycznego nieładu” wyznawanym przez moją mamusię) i uwięziłem pająka w pułapce zrobionej z pokracznego, artystycznego buta na niebotycznie wysokim obcasie matki dyrektorki, gumofilca Jeremiego, trampka (oczywiście różowego) Natalci oraz mojego glana w rozmiarze 45. Wróciłem do korytarza, ciągle bacznie obserwując wroga, który chyba nie bardzo wiedział, o co mi chodzi, miałem więc przewagę nie tylko „wielkościową”, ale też umysłową. Nareszcie. Wepchnąłem wtyczkę do kontaktu, delikatnie przyciągnąłem odkurzacz do pokoju, oparłem stopę o włącznik, skierowałem rurę na przeciwnika. Zarechotałem cicho… Nie, poprawka. Zacząłem śmiać się jak psychopata, który uciekł z psychiatryka i nie bardzo umie odnaleźć się w otoczeniu. Nadepnąłem odpowiedni przycisk, wysyłając Wroga Numer Jeden wprost do otchłani odkurzacza. Wyłączyłem narzędzie zbrodni. Odwróciłem się do babci Zosi, przybierając triumfalną pozę.

            Zamiast rzucić mi się  na szyję w podziękowaniu za uratowanie życia, siedziała na kanapie, wciąż w tej dziwnej, pokracznej pozycji i gapiła się na mnie jak na idiotę.

            Co znowu zrobiłem nie tak?!

            - Nie mogłeś po prostu zabić go tym butem?

            Postanowiłem nie być złośliwy, a co za tym idzie – nie komentować paniki, którą jeszcze kilka minut siała. Wypiąłem dumnie chuderlawą pierś.

            - Nie. Jestem humanistą. Humaniści unicestwiają wroga kreatywnie!

            Zofia wyraźnie poczuła nagłą potrzebę przybicia sobie piątki w czoło, co też uczyniła. Głośny plask zagłuszył dzwonek do drzwi. Na wszelki wypadek ewakuowałem się na górę, zanim babcia otworzyła drzwi, omijając odkurzacz szerokim łukiem.

            W chwili, w której kończyłem narzucać na siebie koszulkę z Keefem Richardsem, do mojego pokoju wpadła Kiro.

            - Cześć, Anioł! – rzuciła się na łóżko, zapadając między poduszki.

            Odrzuciłem wizje spod prysznica, oddychając głęboko. Zapach lata i słodkiego snu, jaki roztaczała, wcale mi nie pomagał.

            - Ekhem… Czego dusza pragnie? – zapytałem, opierając się plecami o ścianę naprzeciwko niej, jak najdalej się dało. Na niewiele mi się to zdało, bo dziewczyna otworzyła szeroko oczy, pisnęła cienkim głosem, po czym skoczyła na mnie. Oplotła mnie w pasie ramionami, mocno się przytulając.

            Zdębiałem.

            - K… Kiro… Co ty robisz?

            - Przytulam się do swojego przyszłego męża!

            Kilkadziesiąt sekund później, kiedy udało mi się pozbierać z mini-zawału, który przeżyłem, zadałem jakże inteligentne pytanie:

            - Co?

            - Keith! –pisnęła znowu, radośnie podskakując i łaskocząc mnie różowymi kudłami w nos. – Richards będzie moim mężem!

            Dyskretnie odetchnąłem z ulgą.

            - Ale Keef wygląda jak zasuszona śliwka – stwierdziłem, patrząc na pomarszczoną twarz gitarzysty.

            Poczułem uderzenie w plecy, które prawdopodobnie miało mnie zabić.

            - Sam wyglądasz jak zasuszona śliwka! Keef jest bogiem!

            - Dobra, dobra, nic nie mówiłem… - podniosłem ręce w obronnym geście. Wyszczerzyła się, prezentując dziwnie zaostrzone na końcach kły. – Co to jest? – ostrożnie dźgnąłem ją palcem w zęba.

            Zachichotała złośliwie, niechętnie oderwała się od nadruku na koszulce i okręciła wokół własnej osi, prezentując gotycką kieckę w pełnej okazałości.

            - Andrzejki, idioto!

            - Aha – stwierdziłem, przybierając postawę obronną. Z nieznanych powodów święto w tym mieście budziło we mnie pewną agresję połączoną ze strachem, co tworzyło swoisty rodzaj koktajlu Mołotowa. – Jak chciałaś się zaprezentować, to łaskawie zatwierdzam, wyglądasz świetnie, możesz już iść do szkoły, nie zatrzymuję cię.

            - Idziesz ze mną.

            Prychnąłem. Wyminąłem ją i, idąc w jej ślady, rzuciłem się na łóżko.

            - Nie ma mowy. Mam w planach upojny wieczór z Grzędowiczem – machnąłem jej przed nosem świeżo nabytym egzemplarzem „Księgi jesiennych demonów”.

            - Idziesz ze mną – tupnięcie nogą miało prawdopodobnie okazywać zirytowanie czy złość, jednak wyglądało tak komicznie, że nie byłem w stanie powstrzymać parsknięcia śmiechem.

            - Nie.

            - Dlaczego? – przysiadła na skraju łóżka, próbując zmrozić mnie wzrokiem.

            - Bo nie? – podałem najbardziej sensowny argument. – Daj spokój, to nie dla mnie.

            - Bo?

            - Bo nie. Podrygiwanie jak skazaniec na krześle elektrycznym do techno-rąbanki wśród spoconej gawiedzi mnie nie jara. Serio.

            Westchnęła ciężko. Odgarnęła pasmo jaskraworóżowych włosów za ucho.

            - Anioł, ja… - nabrała głęboko powietrza w płuca, po czym wydusiła jednym tchem - … myślę, że będzie dla ciebie lepiej, jak przyjdziesz. Dla wszystkich będzie lepiej, jak przyjdziesz, ale dla ciebie szczególnie.

            Uchwyciłem spojrzenie brązowych tęczówek, które patrzyły na mnie całkowicie szczerze. W spojrzeniu tym było coś, co kazało mi się zastanowić nad słowami dziewczyny.

            - To ma coś wspólnego z kłótnią z twoim bratem?

            Zawahała się.

            - Czyli tak – sam sobie odpowiedziałem. – I pewnie lepiej nie wnikać, o co chodzi?

            - Nie. Po prostu… Wtop się w tłum, Anioł – uśmiechnęła się blado. Dopiero teraz zauważyłem worki pod oczami, których nie była w stanie przykryć nawet tona makijażu, smętnie zwisające kosmyki włosów i niepokojąco drżące ręce.

            - Dobrze się czujesz?

            - Co? – otrząsnęła się, wyrwana z zamyślenia. – Tak, oczywiście, że tak. To jak… Idziemy?

            - Jeśli liczysz na to, że zobaczysz mnie na parkiecie, to się mylisz – zwlokłem się z łóżka. Podałem jej rękę, pomagając wstać i podszedłem do drzwi. – Na co czekasz?

            Uśmiechnęła się złośliwie, na chwilę powracając do Kiro, którą znam.

            - Musisz się przebrać. 

* * *

Kilkanaście minut później z wyjątkowo nieszczęśliwą miną człapałem w stronę szkoły, odziany w strój wampira, który Kiro wyciągnęła Bóg wie, skąd. Maksymalnie obcisłe spodnie, których nie powstydziłby się nawet Pogo, przy każdym kroku wżynały mi się tu i ówdzie, ze wskazaniem właśnie na „ówdzie”, falbaniasta koszula, przypominająca trochę szatę wyjściową Ronalda Weasleya, nie posiadająca połowy guzików, radośnie łopotała na wietrze, przez co czułem się trochę jak żagiel. Stukanie podkutych butów roznosiło się echem po opustoszałej ulicy.

Bycie niedorobioną wersją Toma Cruise’a z „Wywiadu z wampirem” nie do końca mi odpowiadało, jednak mord w brązowych oczach Kiro wyraźnie sugerował, że dla własnego bezpieczeństwa lepiej nie protestować.

W ciszy dotarliśmy do szkoły. Na wejściowej bramce, czyli dwóch ławek postawionych w drzwiach z wąskim przejściem pomiędzy nimi, siedziała moja miłość w postaci Wojciecha Szaleńca. Z daleka błyszczał spoconym czołem oraz jadowicie fioletową, połyskującą koszulą. Na nasz widok zmrużył oczy i odchrząknął znacząco.

- A wy co tu robicie? – wysyczał przez zaciśnięte zęby. Zamrugał kilkakrotnie powiekami, nie przerywając jednak świdrowania nas wzrokiem. Wzdrygnąłem się, czując jak promienie rentgenowskie wodnisto niebieskich tęczówek prześlizgują się przez moje ciało, dokładnie badając każdy jego fragment. Choć nie miałem nic do ukrycia (z wyjątkiem pełnych miłości słów po niemal wszystkich lekcjach matematyki, dziwnym trafem układających się w groźby, za które nie dostałbym zgodnych z kodeksem karnym pięciu lat pozbawienia wolności tylko natychmiastowy nakaz leczenia psychiatrycznego), poczułem, jak oblewam się zimnym potem, mimowolnie drżąc. Nie próbowałem nawet ukryć westchnienia ulgi, gdy Kiro zabrała głos.

- Przyszliśmy na bal. O ile się nie mylę, wejście tu jest dostępne dla wszystkich uczniów, więc…

- Ale dlaczego RAZEM? – drążył temat, powracając do wypalania dziury w moim wampirycznym stroju. – Wasza dwójka to dość NIETYPOWE połączenie…

Zanim mój mózg zdążył jakkolwiek zareagować na dość prymitywny przejaw złośliwości, dziewczyna zatrzepotała rzęsami, uśmiechnęła się w sposób do wyrzygania słodki i wypaliła:

- Lucuś jest miłością mego życia!

Zakrztusiłem się przełykaną śliną. Rzężąc jak odpalany trabant, poczłapałem za Kiro do korytarza prowadzącego na salę gimnastyczną. Oparłem się o ścianę, walnąłem kilka razy w pierś i odetchnąłem głęboko. Zmroziłem rechoczącą radośnie dziewczynę spojrzeniem.

- Chciałaś… Chciałaś mnie zabić – wydusiłem oskarżycielskim głosem.

Prychnęła.

- Jakbym chciała, to już dawno bym to zrobiła. Nie dramatyzuj. Chodź, idziemy się bawić, słyszę jakąś techno-rąbankę, będziem MIEĆ FAN, jak to mawiają mieszkańcy Hameryki! – wszystkie jej ruchy oraz gesty, pozornie przypadkowe, zdradzały wysoki poziom zestresowania. Nerwowe spojrzenia, jakimi raz za razem oglądała się za siebie, a także drżenie rąk, nie nastawiały optymistycznie.

- Kiro… Na pewno dobrze się czujesz?

- Tak. Wszystko jest w porządku – ostatnie zdanie wypowiedziała cicho, niemal szeptem, tak, jakby sama chciała sobie to wmówić.

- Daj znać, kiedy sama w to uwierzysz – kłaniając się nisko, otworzyłem przed nią wrota sali gimnastycznej. Nim zdążyłem rozejrzeć się po istnej Sodomie i Gomorze, usłyszałem przesycone patologicznym optymizmem wołanie.

- LUCYFEEEEEEEEEEER! – zawył Jędruś gdzieś z kąta sali. Na wszelki wypadek odsunąłem się trochę w bok, widząc, że prawie dwumetrowa bestia wyraźnie chce rzucić mi się na szyję. W efekcie wylądował na pobliskiej ścianie, jednak nawet to nie było w stanie zetrzeć uśmiechu z jego twarzy. – Wybawienie!

- Hę? – ośmieliłem się zdziwić.

- Będziesz w chórku! Wiem, że nie chciałeś mieć z tym nic wspólnego, ale… - dalsze słowa wypowiadane z prędkością światła zostały zagłuszone przez gong. Na zadymioną scenę, oświetloną niebiesko-fioletowymi lampami, wszedł dyrektor przebrany za pokraczne połączenie muminkowej Buki i Gifury, odchrząknął kilka razy, przez co mikrofon zajęczał żałośnie, po czym przemówił:

- Witajcie, drodzy uczniowie! W ten specyficzny wieczór czarów i magii… A zresztą, co ja będę mówił. Przekonajcie się sami. Zapraszam na scenę Jędrzeja Piaściaka wraz z towarzyszącym mu zespołem, który zaprezentuję pieśń z własnego repertuaru o dźwięcznym tytule… - zerknął w swoje notatki. Gdy rozczytał się w bazgrołach sekretarki, otworzył szeroko oczy. Radosny uśmiech powoli spełzł z jego twarzy. – Eee… „Matma moim życiem”**. Tak… Powitajmy go gorącymi brawami i… No, zapraszam na scenę…

Zanim zdążyłem zaprotestować, Jędruś pociągnął mnie za ramię w stronę wejścia na kulisy. Próbowałem się bronić, ale, choć do najsłabszych nie należę, z prawie dwumetrowym człowiekiem spędzającym na basenie 90% swojego życia nie miałem szans. Zostałem wypchnięty na scenę i ustawiony w rządku ludzi, których raz czy dwa minąłem na szkolnym korytarzu. Piaściak wepchnął mi w rękę kartkę z tekstem i mruknął do ucha:

- Wiem, że nie znasz choreografii, po prostu rób to, co reszta.

Podskoczył do statywu, wyjął z niego mikrofon, pstryknął palcami. Z głośników poleciała bliżej nieokreślona melodia.

Rzuciłem okiem na tekst piosenki i oniemiałem. Zacząłem błyskawicznie szukać jakiegoś wyjścia ewakuacyjnego, zejścia ze sceny, zapadni, CZEGOKOLWIEK, byle tylko uchronić się od całkowitej kompromitacji. Niestety, jedyne zejście, które byłem w stanie dostrzec, było blokowane przez Arusia Zabójcę, który stał z założonymi rękami, bujając się w takt płynących z głośnika dźwięków.

Jęknąłem. Jędruś zaczął śpiewać.

Podczas matmy cię poznałem

I wciąż wracam w tamten czas.

Liczyliśmy razem wtedy,

Zaprocentowało w nas!

Przy tablicy funkcji klimat

I ułamków czułaś moc….

Nagle przyszedł ktoś do klasy;

Rozpoznałaś, że to ON!

W tym miejscu nastąpiła dość mizerna solówka na gitarze elektrycznej, po czym rząd chłopaków obok mnie, wykonując dziwne ruchy a’la Czerwony Kapturek po LSD, zawył zgodnym chórem:

Ciągle mi liczenia brak (wciąąąąąąąąż mi go brak)!

Ciągle czuję matmy smak (wciąąąąąż matmy smak),

A gdy widzę tę ekierkę w twojej ręce,

Z każdym dniem chcę liczyć coraz więcej!

Boże… Dlaczego zawsze mnie to spotyka?!

Powoli wycofywałem się, próbując ukryć się za jedną z lamp, jednak widząc mordercze spojrzenie Arkadiusza, z cierpiętniczą miną dołączyłem do gwiazd następnej edycji You Can Dance.

Zgasły światła, zabrzmiał dzwonek,

Przy tablicy stoję sam,

W moich myślach, w mojej głowie,

Funkcje kwadratowe mam!

Kiedy łudzę się nadzieją,

Że zaliczę w końcu je,

Poniedziałek, piąta matma,

Ale na niej nie ma cię!

Próbując zająć czymś myśli, popatrzyłem na widownię. Większość uczniów mhrokowskiego liceum radośnie rechotała, wytykając nas palcami i rzucając niezbyt cenzuralne komentarze. Jakieś dziewczę z drugiej klasy, wyposażone w lustrzankę, szalało z aparatem, robiąc kilkaset zdjęć na sekundę. Miałem dziwne wrażenie, że w najbliższym czasie staniemy się nowymi gwiazdami Internetu i niekoniecznie mi się to podobało. Kilkoro straceńców na środku tańczyło dość pokraczną wersję pogo lub machało rękami, podśpiewując niezwykle ambitny refren.      

Ciągle mi liczenia brak (wciąąąąąż mi go brak)!

Ciągle czuję matmy smak (wciąąąąąż matmy smak)!

A gdy widzę tę ekierkę w twojej ręce,

Z każdym dniem chcę liczyć coraz więcej!

Przed oczami mignęła mi szopa jaskraworóżowych włosów. Kiro przeciskała się między rozentuzjazmowanym tłumem, nerwowo się rozglądając. W końcu dobrnęła do bocznych drzwi sali gimnastycznej, którymi kilka minut temu wychodził mój ulubiony nauczyciel z paczką szlugów. Uchyliła je minimalnie, po raz kolejny niezbyt uważnie się rozejrzała, po czym, myśląc, że nikt na nią nie patrzy, opuściła pomieszczenie.

Zmarszczyłem brwi i maksymalnie się wyprostowałem, próbując wyjrzeć przez zasłonięte czarnym materiałem okno. Dużo nie zobaczyłem, jednak gdy Jędruś kilkakrotnie kłaniał się, żegnany owacjami oraz wołaniem o bis, gdzieś na zewnątrz błysnęło dziwne, fioletowe światło. Szeroki uśmiech, który, jak zawsze, widniał na jego twarzy, momentalnie zniknął. Chłopak zachwiał się niebezpiecznie na schodku prowadzącym do zejścia z prowizorycznej sceny, dlatego złapałem go za łokieć i szczerząc się jak Bill Wharton w „Zielonej Mili”, sprowadziłem go na dół, udając, że to część przedstawienia. Widok obłędu w jego oczach wcale mnie nie uspokoił.

- Co się stało? – zapytałem, na wszelki wypadek opierając go o ścianę. Mimo, że do wątłych nie należałem, wolałem nie sprawdzać, czy jestem w stanie utrzymać mdlejącego, dwumetrowego pływaka. – Źle się czujesz? Prochy przestały działać?

- K…Kiro… - wydusił, błądząc wzrokiem po sali. Na czole pojawiły się krople potu, wąskimi strużkami spływając po twarzy. – J…ja… Muszę znaleźć Kiro… O…ona…

- Przed chwilą wychodziła… Stój, gdzie leziesz?! – wrzasnąłem, kiedy rzucił się w stronę drzwi wejściowej. W ostatniej chwili chwyciłem go za ramię i szarpnąłem we właściwym kierunku. – Tamtędy wyszła, ale może najpierw… - urwałem. Brunet był już w połowie drogi do drzwi. Westchnąłem głośno i zacząłem przedzierać się przez spoconą masę ludzką. – Przepraszam… Przepraszam… Przepraszam… Naprawdę przepraszam… Przep… - zacząłem, nadeptując komuś na stopę, gdy jednak zorientowałem się, że to Pogo, zmieniłem zdanie. – Nie, ciebie nie, ciebie nie lubię. Przepraszam…

Dobrnąłem do wyjścia, za którym ponad minutę temu zniknął Jędrzej. Chłodne powietrze uderzyło mnie w twarz, doprowadzając (wreszcie!) do włączenia mózgu. Nie miałem zielonego pojęcia, co mogło oznaczać fioletowe światło, ale sądząc po reakcji Piaściaka, nie było to nic dobrego. Jakby tego było mało, musiało mieć coś wspólnego z Karoliną, która w myśl zasady „Ja nie szukam kłopotów, to one zwykle znajdują mnie” pakowała się we wszystko, byle tylko było groźne i niosło ryzyko poważnych konsekwencji. Obraz całej sytuacji pozwalał mi sądzić, że za rogiem, skąd w nikłym świetle latarni wyłaniał się cień Jędrusia, czeka na mnie szaleniec z widłami w ręku.

Za rogiem szaleńca nie było, ale mina chłopaka przeraziła mnie chyba bardziej.

- Co jest?

Odpowiedział mi cichy, ochrypły jęk. Podążyłem wzrokiem do miejsca, w które uparcie wpatrywał się brunet i zamarłem. Zamrugałem szybko powiekami, nie wierząc w obraz, jaki ujrzałem.

Usłyszałem przeraźliwy krzyk. Dopiero po chwili uzmysłowiłem sobie, że wydobywa się on z moich ust.

* Pozdrawiam serdecznie Potterheads :3

** Błagam, nie posądzajcie mnie o autorstwo. Kartkę z tekstem tej wybitnej pieśni znalazłam w zeszłym roku w jednym z atlasów geograficznych w szkole. Autor nieznany, ale prawdopodobnie kręci się gdzieś po mazowieckim.